بررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر تکرار جرم در دوران بعد از حبس

Abstract

زمینه و هدف: تکرار جرم یکی از مقوله­های مهم در اشاعه جرم در جامعه می­باشد و استفاده از رویکردهای روان درمانی در این مورد، حائز اهمیت است و از رویکردهای مهم روان درمانی، رویکرد واقعیت درمانی می­باشد. از این جهت هدف این مطالعه اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی بر ارتکاب جرم در دوران بعد از حبس بود. روش کار: روش مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل افراد دارای سابقه تکرار جرم که از حبس در طول بازه زمانی سال 1401-1400 از زندان شهرستان خمین آزاد شدند بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (برای هر گروه 15 نفر؛ یعنی 15 نفر در گروه آزمایشی و 15 نفر در گروه کنترل) بود که از روش نمونه‌گیری در دسترس استفاده شد. از پرسشنامه عوامل محیطی موثر بر ارتکاب جرم و جلسات واقعیت درمانی در 8 جلسه 60 دقیقه‌ای و هفته‌ای یک جلسه به مدت دو ماه برای گرد‌آوری داده­ها استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­های از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد آموزش رویکرد درمانی واقعیت درمانی بر تکرار جرم در دوران بعد از حبس در سطح خطای 05/0 تأثیر معناداری دارد. همچنین اندازه اثر برای متغیر ارتکاب به جرم برابر 205/0 است. نتیجه‌گیری: به طور کلی می­توان اذعان داشت که با استفاده از شیوه‌ درمان واقعیت درمانی، می‌توان بر تکرار جرم در دوران بعد از حبس تأثیر گذاشت و مجرمان از برگشت به جرم پیشگیری کنند.