اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانه‌های اختلال بد ریخت انگاری در دختران دارای نشانه‌های اختلال بدریخت انگاری در شهر تهران

Abstract

زمینه و هدف: تاکنون پژوهشی که به طور عینی اثربخشی درمان شفقت بر نشانه های اختلال بد ریخت انگاری در دختران را مورد بررسی و تایید قرار داده شده باشد، صورت نگرفته است. لذا پژوهش حاضر بدنبال اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانه­های اختلال بد ریخت انگاری در دختران دارای نشانه­های اختلال بدریخت انگاری در شهر تهران در سال 1401 بود. روش کار: این تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و از نوع شبه آزمایشـی (طرح دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون) بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دختران دارای اختلال بدریخت انگاری تشکیل دادند که در سال 1401 به مراکزی مانند کلینیک­های مشاوره و جراحی زیبایی و همچنین بیمارستان­های روانی در سطح شهر تهران مراجعه نموده بودند. نمونه پژوهش 40 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفت (هرگروه 20 نفر). گروه آزمایش به مدت ده جلسه دو ساعته، درمان متمرکز بر شفقت را دریافت کردند اما گروه کنترل، تا پایان طرح هیچ گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش پرسشنامه بدریخت انگاری بدن استوزین و همکاان (2007) بوده است. از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که از نظر اختلال بد ریخت انگاری تفاوت معنی­داری بین گروه‌ درمان مبتنی بر شفقت و کنترل وجود داشت و 43 درصد از تفاوت اختلال بدریخت انگاری به وسیله درمان مبتنی بر شفقت قابل تبیین است. نتیجه‌گیری: در این پژوهش درمان متمرکز بر شفقت موجب بهبود بدریخت انگاری گردید لذا پیشنهاد می­شود که مشاوران و مراکز روان درمانی از رویکرد شفقت درمانی جهت بهبود این اختلال در افراد مبتلا به اختلال بدریخت انگاری استفاده کنند.