اثربخشی درمان شناختی تحلیلی بر اجتناب تجربی و تنظیم شناختی هیجان بیماران مبتلا به درد مزمن

Abstract

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی تحلیلی بر اجتناب تجربی و تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به دردمزمن انجام شد. روش کار: این پژوهش مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری، همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به درد مزمن شهر اصفهان در سال 1401 بود. در نمونه­گیری با روش نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه، تعداد 24 بیمار مبتلا به درد مزمن انتخاب و به طور تصادفی به گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند (12 = n). گروه آزمایش درمان شناختی تحلیلی را به مدت 16 جلسه هفتگی دریافت کرده و گروه کنترل هیچ­گونه مداخله­ای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده پژوهش شامل پرسش­نامه پذیرش و عمل (2011) و پرسش­نامه تنظیم هیجان گارنفسکی (2001) بود که در سه مرحلۀ پژوهش تکمیل شد. داده­های به ­دست آمده با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین‌های تعدیل شده متغیرهای اجتناب تجربی و تنظیم شناختی هیجان در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد(05/0>P). پس می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی تحلیلی بر اجتناب تجربی و تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به درد مزمن اثربخش است(05/0>P). نتیجه گیری: با توجه به اثرگذاری درمان شناختی تحلیلی بر متغیرهای پژوهش میتوان از این روش درمان برای بهبود بیماران مبتلا به درد مزمن سود جست.