اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن

Abstract

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون و پیگری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را بیماران زن مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بیمارستان اما رضا (ع) شهر تبریز در سال 1402 تشکیل داد. 30 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به‌صورت تصادفی در دو گروه (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کرد؛ اما گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه، پیش، پس و 3 ماه پس از مداخله به‌پرسشنامه‌های 13سوالی فاجعه‌پنداری درد سالیوان و همکاران و 48 سوالی رضایت از زندگی داینر و همکاران پاسخ دادند. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بین نمرات فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی در گروه آزمایش و کنترل در پیش‌آزمون تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (05/0<P). نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل، فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن را در پس‌آزمون به‌ترتیب کاهش و افزایش داده است (001/0>P). تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت و فاجعه‌پنداری درد فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی در مرحله پیگیری ماندگار بود (001/0>P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند سبب کاهش فاجعه‌پنداری درد و افزایش رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن شود، از این‏رو به احتمال زیاد می‏تواند راهبرد درمانی مفیدی برای بهبود فاجعه‌پنداری درد و رضایت از زندگی زنان مبتلا به درد مزمن باشد.