تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پروتئین‌های PPAR-α SREBP1c, و CHREBP کبدی در رت‌های دارای دیابت نوع دو

Abstract

مقدمه: مقاومت به انسولین (IR) از مهمترین عوامل ایجادکننده اختلالات کبدی مشخص شده و با کاهش بیان گیرندۀ فعال‌شده با تکثیر پرواکسیزوم آلفا (PPAR-α) ، افزایش بیان پروتئین متصل‌شونده به عنصر تنظیمی استرول (SREBP-1C) و پروتئین متصل‌شونده به عنصر پاسخ‌دهنده کربوهیدرات (ChREBP)کبدی همراه است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پروتئین‌های PPAR-α ، SREBP-1C و ChREBP موش‌های دیابتی نوع دو می‌باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی ، 27 سر موش نر ویستار، به صورت تصادفی به سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و دیابتی تمرین تقسیم شدند. تمرینات هوازی با شدت متوسط و پیش‌رونده به مدت 8 هفته و هر هفته پنج جلسه روی تردمیل انجام شد. پس از هشت هفته تمرین، میزان بیان پروتئینPPAR-α ، SREBP-1cو ChREBP در بافت کبد به روش الایزا و میزانIR با استفاده از فرمول HOMA-IR اندازه‌گیری شد. برای مقایسه بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد و داده‌ها در سطح 05/0 p< آزمایش شدند. نتایج: نتایج آزمون تعقیبی کاهش معنادار IR در بین گروه‌ تمربن در مقابسه با گروه دیابت کنترل را نشان داد(005/0 p<). بین گروه‌ها تغییر معتاداری در سطح پروتئین‌های PPAR-α ، SREBP-1C و ChREBP مشاهده شد(005/0 p<). نتیجه‌گیری: تمرینات هوازی به مدت هشت هفته منجر به بهبود مقاومت به انسولین در موش‌های دیابتی توع دو شد. تفاوت معتاداری در بیان پروتئین‌های کبدی در بین گروه‌ها مشاهده شد.واژه‌های کلیدی: تمرین هوازی، دیابت نوع دو،PPAR-α ،SREBP-1C ،CHREBP