بررسی آسیب DNA اسپرم در مردان مبتلا به آستنوزواسپرمی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: استنوزواسپرمی یک بیماری ناباروری است که در آن تحرک اسپرم فرد کاهش می‌یابد و بنابراین، شانس بارور شدن تخمک توسط اسپرم در دستگاه تناسلی زن کاهش می‌یابد. مطالعه حاضر باهدف بررسی آسیب DNA اسپرم با استفاده از تست‌های SCSA و TUNEL در جمعیت بزرگی از مردان نابارور آستنوزواسپرمی و مقایسه آن با جمعیت دیگری از افراد نرموزواسپرمی (دارای نمونه اسپرم کاملاً سالم) طراحی شده است. مواد و روش‌ کار: در این مطالعه مورد شاهدی، پارامترهای مایع منی بر اساس دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی (2010) در جمعیت بزرگی از مردان نابارور آستنوزواسپرمی (1383 مرد) و نرموزواسپرمی (2235 مرد) که به مرکز باروری و ناباروری اصفهان مراجعه کرده بودند، ارزیابی شد. علاوه بر این، آسیب DNA اسپرم توسط تست‌های TUNEL و SCSA مورد ارزیابی قرار گرفت. برای مقایسه متغیرهای مطالعه بین دو گروه از آزمون t نمونه‌های مستقل و برای همبستگی بین پارامترها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. P <0.05 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: علی‌رغم عدم تفاوت معنی‌داری در حجم منی و شاخص توده بدنی، میانگین غلظت اسپرم، تعداد، تحرک کل اسپرم و تحرک پیش‌رونده در مردان آستنوزواسپرمی به‌طور معنی‌داری کمتر از مردان نرموزواسپرم بود (001/0 P<). علاوه بر این، میانگین رنگ‌پذیری بالای DNA و آسیب DNA اسپرم توسط تست‌های SCSA و TUNEL در مردان آستنوزواسپرمی به‌طور معنی‌داری بیشتر از مردان نرموزواسپرمی بود (001/0 P<). بحث و نتیجه‌گیری: در مردان آستنوزواسپرمی، سلامت DNA اسپرم به‌شدت تحت تأثیر است، بنابراین در این افراد، قبل از استفاده از روش‌های کمک باروری، بهتر است از درمان آنتی‌اکسیدانی و یا روش‌های نوین جداسازی اسپرم برای درمان استفاده شود.