نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorکتابدار, عاطفهfa_IR
dc.contributor.authorعطارزاده حسینی, سیدرضاfa_IR
dc.contributor.authorفتحی, مهردادfa_IR
dc.contributor.authorمسافری, محمدfa_IR
dc.date.accessioned1402-11-06T07:21:55Zfa_IR
dc.date.accessioned2024-01-26T07:22:07Z
dc.date.available1402-11-06T07:21:55Zfa_IR
dc.date.available2024-01-26T07:22:07Z
dc.date.issued2023-12-01en_US
dc.date.issued1402-09-10fa_IR
dc.identifier.citationکتابدار, عاطفه, عطارزاده حسینی, سیدرضا, فتحی, مهرداد, مسافری, محمد. (1402). تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و تزریق هورمون رشد بر محتوی PGC1α میتوکندریایی قلبی و برخی شاخص‎های استرس اکسیداتیو موش‎های سوری مبتلا به آسیب کبدی. مجله دیابت و متابولیسم ایران, 23(5), 297-309.fa_IR
dc.identifier.issn‪2345-4008
dc.identifier.issn‪2345-4016
dc.identifier.urihttp://ijdld.tums.ac.ir/article-1-6240-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/1067732
dc.description.abstractمقدمه: بیماری کبد چرب و ارتباط آن با بیماری‎های قلبی عروقی یکی از دغدغه‎های جامعه امروزی است، لذا هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و تزریق هورمون رشد بر محتوی PGC1α میتوکندریایی قلبی و برخی شاخص‎های استرس اکسیداتیو موش‎های سوری مبتلا به آسیب کبدی است. روش‌ها: در این پژوهش تجربی 21 سر موش به‌صورت تصادفی به سه گروه هفت تایی، کنترل (C)، تمرین (E)، تمرین+هورمون رشد (EGH) تقسیم شدند. برنامۀ تمرین استقامتی به‌مدت هشت هفته و پنج جلسه با شدت 50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در هفته اجرا شد. پروتکل تزریق GH روزانه یک میلی‎گرم/کیلوگرم/وزن بدن بود. سنجش داده‌ها توسط SPSS و با آزمون آماری تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی محاسبه شد. یافته‌ها: مقادیر PGC1a در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی‎داری داشت. همچنین مقادیر SOD و MDA در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل به‌ترتیب افزایش و کاهش معنی‎داری داشت. کاهش مقادیر HOMA تنها در گروه E نسبت به گروه کنترل معنی‎دار بود. همچنین تفاوت بین گروه E و E-GH نیز در سطح معنی‎داری بود. نسبت ALT/AST در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی‎داری به همراه داشت. کاهش نسبت LDL/HDL تنها در گروه E نسبت به گروه کنترل معنی‎دار بود. نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی پاسخ مؤثرتری در بهبود نشانگرهای NAFLD به نسبت پپتید GH ایجاد کرده و تزریق این هورمون به تنهایی می‎تواند تبعات منفی بر برخی شاخص‎های این ناهنجاری به همراه داشته باشد.fa_IR
dc.format.extent580
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دیابت و متابولیسم ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Diabetes and Lipid Disordersen_US
dc.subjectتمرین استقامتیfa_IR
dc.subjectهورمون رشدfa_IR
dc.subjectPGC1afa_IR
dc.subjectاسترس اکسیداتیوfa_IR
dc.subjectآسیب کبدیfa_IR
dc.subjectتخصصيfa_IR
dc.titleتأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و تزریق هورمون رشد بر محتوی PGC1α میتوکندریایی قلبی و برخی شاخص‎های استرس اکسیداتیو موش‎های سوری مبتلا به آسیب کبدیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایرانfa_IR
dc.citation.volume23
dc.citation.issue5
dc.citation.spage297
dc.citation.epage309
nlai.contributor.orcid0009-0002-3209-0883


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد