مقایسه اثر MICT یا HIIT بر برخی از عوامل ساختاری قلب در دو نوع مدل حیوانی پیش دیابت و دیابت نوع دو

Abstract

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین ورزشی و دو شدت متفاوت آن بر برخی از عوامل ساختاری قلب در موش‌های مبتلا به پیش دیابت و دیابت نوع دو است. مواد و روش‌ها: به این منظور 39 سر موش نر C57bl/6j به دو گروه رژیم غذایی پرچرب (HFD) و رژیم غذایی معمولی (ND) تقسیم شدند. پس از 20 هفته رژیم غذایی حاوی 60% چربی برای موش‌های گروه HFD و غذای معمولی برای موش‌های گروه ND، به 12 سر از موش‌های HFD، استرپتوزوتوسین (STZ) تزریق شد. سپس هر گروه به سه زیرگروه شاهد، تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی متوسط (MICT) تقسیم شده و موش‌های گروه‌های تمرین ورزشی به مدت هشت هفته تمرین کردند. در پایان متغیرهای بافتی مورد نظر؛ شامل وزن قلب، چگالی عروقی، فیبروز، استئاتوز و تحلیل رفتگی در بافت قلب موش‌ها بررسی شد. از تحلیل واریانس یک طرفه و فراوانی درصدی برای بررسی و گزارش نتایج استفاده شد. یافته‌ها: رژیم غذایی پرچرب موجد کاهش چگالی عروقی (30%) و تحلیل بافتی، و تزریق STZ باعث کاهش چگالی عروقی (33%)، بروز فیبروز و استئاتوز میوکارد شد. هر دو تمرین ورزشی با بهبود علائم، شامل وزن قلب، فیبروز، استئاتوز و تحلیل رفتن بافت همراه بود. در مورد قند خون، فیبروز، استئاتوز و تغییرات دژنراتیو بافت قلب ، MICT تأثیر قوی‌تری نسبت به HIIT ایجاد کرد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، HFD، با یا بدون STZ، با بروز تغییرات آسیب شناختی بافت قلب همراه است و MICT می‌تواند اثرات قوی‌تری نسبت به HIIT در کاهش این تغییرات ایجاد کند.