بررسی اثر دگزامتازون بر سایتوکاین‌ها و بیان ژن‌ها منتخب دخیل در فیبروز: مطالعه در مدل موشی فیبروز ریوی ایدیوپاتیک

Abstract

زمینه و هدف: فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (Idiopathic pulmonary fibrosis, IPF)، یک بیماری التهابی مزمن، پیشرونده ریه و عمدتاً کشنده با متوسط بقای ​​ 2 تا 3 سال می‌باشد. از آنجا که فرآیند‌های التهابی مزمن در ریه نقش عمده‌ای در ایجاد و توسعه این بیماری ایفا می‌کند، درمان با گلوکوکورتیکوئیدهایی نظیر دگزامتازون (عوامل ضد التهاب با طیف گسترده) در درمان IPF مطرح می‌باشد. هر چند مکانیسم عملکرد ضد فیبروزی این داروها به طور کامل شناخته نشده است و کارآیی آنها همچنان مورد بحث می‌باشد. در این مطالعه بررسی تاثیر داروی دگزامتازون در مدل IPF انجام گردید. روش کار: تیمار با دگزامتازون در مدل موشی فیبروز ریوی القاء شده توسط تلقیح داخل تراشه‌ای بلئومایسین انجام شد. فیبروز ایجاد شده از طریق سنجش‌های هیستوپاتولوژیکی و اندازه گیری هیدروکسی پرولین در بافت ریه صورت گرفت. سنجش میزان سایتوکاین‌های TGF-β و TNF-α به روش الایزا و بیان ژن‌های CTGF و ET-1 از طریق RT-PCR انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از ایجاد فیبروز و افزایش رسوب کلاژن، و افزایش معنی دار پروتئین‌های TGF-β و TNF-α و بیان ژن‌های CTGF و ET-1 در بافت ریه، به دنبال تلقیح بلئومایسین بود. تیمار با دگزامتازون باعث کاهش میزان رسوب کلاژن، سطوح TGF-β (0.001>P) و TNF-α (0.05>P) و کاهش بیان افزایش یافته ژنهای CTGF و ET-1 (0.001>P) در موش‌های درگیر فیبروز ریه شد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه نشان داده شد که دگزامتازون از طریق کاهش چشمگیر میزان TGF-β و بیان CTGF و ET-1، باعث تخفیف فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین می‌شود.