تأثیر مهار بر رفتار اتصال FRP به بتن در روش‌های EBR و EBROG

Abstract

استفاده از پلیمر مسلح شده با الیاف ( FRP) در تقویت سازه‌های بتنی مکانیزم‌های گسیختگی متنوعی را در پی خواهد داشت، که متداول‌ترین آن جدا شدگی زود هنگام کامپوزیت FRP پیش از استحصال حداکثر ظرفیت کششی آن می‌باشد. استفاده از مهار‌های FRP یک روش مؤثر جهت به تأخیر انداختن یا حذف جدا شدگی ورق‌های تقویتی در مقاوم سازی ساختمان‌ها می‌باشد. این مطالعه عمق قرارگیری مهار، نسبت سطح مقطع مهار به سطح مقطع ورق تقویتی و تکنیک اتصال ورق FRP بر روی سطح را مورد بررسی قرار می‌دهد. برای اتصال ورق‌های تقویتی از روش نصب خارجی ( EBR) و نصب خارجی روی شیار ( EBROG) استفاده شد، تا تأثیر شیار بر عملکرد مهارهای FRP مورد بررسی قرار گیرد. در نمونه‌های تقویت شده به روش EBR با استفاده از مهارهای FRP، افزایش سطح مقطع مهار به جهت افزایش سطح اتصال ورق تقویتی و بخش باد بزنی مهار و توانایی در انتقال بهتر تنش، مقاومت اتصال را به طور چشم‌گیری افزایش می‌دهد؛ با این حال افزایش سطح مقطع تا سه برابر، توانایی حذف جدا شدگی ورق تقویتی را ندارد. در مقابل روش شیار زنی با تکنیک EBROG، جدا شدگی را حذف کرده و مقاومت اتصال را تا حدود 4/1 برابر نسبت به نمونه‌های شاهد و روش EBR افزایش می‌دهد.