توسعه یک مدل توکسیکوکینتیکی مبتنی بر شواهد فیزیولوژیکی جهت ارزیابی ریسک مواجهه انسان با متیلن دی‌فنیل دی‌ایزوسیانات (MDI)

Abstract

چکیده زمینه و هدف: با توجه به فقدان مدل توکسیکوکینتیکی مبتنی بر شواهد فیزیولوژیکی (PBTK) برای ارزیابی میزان دوز داخلی (مواجهه سیستمیک) و پیش­بینی مقادیر دفع ادراری نشانگر بیولوژیکی MDI، در این مطالعه سعی شده است با استفاده از تئوری بیزین و اطلاعات موجود یک مدل توکسیکوکینتیکی برای پیش بینی دزیمتری MDI در بدن ارائه گردد و از نتایج به دست آمده جهت ارزیابی ریسک مواجهه با آن استفاده نمود. روش بررسی: در این مطالعه به منظور ارزیابی دوز داخلی و پتانسیل مواجهه با MDI، با در نظر گرفتن عدم قطعیت پارامترها، تغییرپذیری افراد در جمعیت یک مدل PBTK توسعه و با روش تحلیل بیزین با زنجیره مارکوف مونته کارلو (MCMC) کالیبره شد. ارزیابی ریسک مواجهه شغلی از طریق تکنیک دوزیمتری معکوس به­وسیله داده­های پایش بیولوژیکی متیلن دی آنیلین (MDA) به عنوان نشانگر بیولوژیکی MDI در افراد مواجهه یافته با غلظت های نامعلوم از MDI انجام شد. به نحوی که مقادیر برآورده شده مواجهه خارجی جهت پی بردن به ریسک ایجاد آسیب با مقدار حد مجاز مواجهه مقایسه گردید. یافته‌ها: پارامترهای مجهول در مطالعه حاضر با نتایج MCMC هم­گرا شده (83/1> ) کالیبره و به­دست آمدند. نتایج مدل PBTK نشان داد، الگو و مقدار دفع ادراری 4,4`-MDA پیش­بینی شده در واحد زمان در سطح اطمینان 95% نزدیک به مقادیر تجربی برآورد شده است (9/0 = R2). نتایج دوزیمتری معکوس نشان داد هردو نفر ارزیابی شده، مواجهه سیستمیک بیشتری نسبت به مقدار NOAE تجربه نموده بودند. به نحوی در شخص A میزان غلظت مواجهه (انحراف معیار)، (856/0) 58/1 و در شخص B میزان غلظت مواجهه (انحراف معیار)، (705/0) 005/1 ug/l بوده است. بحث و نتیجه‌گیری: به­ وسیله مدل توسعه یافته می­توان دوز داخلی اندام­های بدن را برآورد نمود و به ریسک مواجهات شغلی از طریق انجام دوزیمتری معکوس به­وسیله داده­های پایش بیولوژیکی و برآورد میزان غلظت مواجهه خارجی با MDI پی برد.