تاثیر رتینوپاتی نارسی درمان شده در نوزادان نارس بر پیامدهای ساختاری چشم

Abstract

سابقه و هدف: رتینوپاتی نارسی یک بیماری تکاملی پیچیده عروق شبکیه در نوزادان نارس است. بهبود خدمات مراقبتی نوزادان نارس با افزایش خطر وقوع مراحل پیشرفته رتینوپاتی نارسی مرتبط است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر رتینوپاتی نارسی درمان شده در نوزادان نارس بر پیامدهای ساختاری چشم می‌باشد. مواد و روش­‌ها: این مطالعه مقطعی بر روی تعداد 962 نوزاد مبتلا به رتینوپاتی نارسی مراجعه کننده به بیمارستان چشم پزشکی الزهرا در فاصله زمانی سال‌های 1400-1397 انجام شد. بیماران با توجه به شدت بیماری تحت پیگیری و یا درمان با لیزر و تزریق داخل ویتره‌ای قرار گرفتند. در رتینوپاتی نارسی درمان شده، پیامدهای ساختاری چشم به صورت پیامد مطلوب و نامطلوب ثبت گردید. پیامد مطلوب به صورت پسرفت عروق پلاس و جدید و پیامدهای نامطلوب به صورت کدورت لنز و جدا شدگی شبکیه در نظر گرفته شد. وزن تولد، جنسیت، سن حاملگی، تهویه مکانیکی، مدت زمان استفاده از اکسیژن، سابقه پرتو درمانی، سپسیس، زجر تنفسی، تعویض خون و سن تشخیص رتینوپاتی نارسی برای هر بیمار ثبت و بررسی گردید. یافته‌ها: میانگین وزن تولد و سن حاملگی در زمان تولد 457/90±1760/65 گرم و 2/39±32/37 هفته بود. 869 چشم بدون درمان و 93 چشم تحت درمان قرار گرفتند. رخداد پیامدهای نامطلوب در افرادی که تحت درمان قرار گرفته بودند 5/37% بود. آزمون رگرسیون لجستیک نشان داد سن حاملگی، وزن تولد، مرحله بیماری و منطقه درگیری شبکیه با پیامدهای نامطلوب درمان ارتباط معنی‌داری داشت (0/001=p). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، در رتینوپاتی نارسی نیازمند درمان باید سن کمتر حاملگی، وزن کمتر تولد، مرحله بیماری شدیدتر و منطقه درگیری مرکزی‌تر به عنوان فاکتورهای خطر برای پیامدهای ساختاری نامطلوب درمان در نظر گرفته شوند.