ارتباط BMI و سن با نمره گلیسون و PSA در بیماران مبتلا به سرطان پروستات

Abstract

سابقه و هدف: چاقی روی شاخص‌های مختلف تشخیص سرطان پروستات نتایج متناقضی را ایجاد کرده است. از آنجائیکه تاثیر نمایه توده بدنی (BMI) بر روی نمره گلیسون و آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) و همچنین خطر کلی طبقه بندی شده نتایج سرطان پروستات حائز اهمیت می‌باشد، هدف از این مطالعه بررسی ارتباط BMI و سن با نمره گلیسون و PSA در بیماران مبتلا به سرطان پروستات می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی 310 بیمار مبتلا به سرطان پروستات مراجعه کننده به بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی بابل در سال‌های 1400-1390 از نظر سن، قد، وزن، PSA و نمره گلیسون مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران بر اساس BMI به سه گروه چاق (30≤BMI) بیماران دارای اضافه وزن (30-25=BMI) و دارای وزن نرمال (25‌BMI<) و بر اساس نمره گلیسون به سه درجه پایین (7G/S<)، درجه متوسط (7=G/S)، درجه بالا (7G/S>) و بر اساس PSA به سه دسته 10-4، 20-10 و بیشتر از 20 تقسیم بندی شدند. سپس ارتباط بین BMI و سن با نمره گلیسون و PSA مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین BMI بیماران 3/77±26/3 کیلوگرم بر متر مربع بود. میانگین PSA 8/5±35/72 نانوگرم بر دسی‌لیتر و میانگین نمره گلیسون 1/11±7/1 بود. میانگین نمره گلیسون با افزایش سن افزایش یافت (0/001>p، 0/307r=). نمره گلیسون بالاتر ارتباط معنی‌داری با افزایش PSA داشت (0/001>p، 0/485=r). BMI با نمره گلیسون ارتباط معنی‌داری نداشت (0/072-=r، 0/102=p). PSA با افزایش BMI کاهش اندکی داشت (0/006=p، 0/157=r). نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که افزایش سن با گلیسون اسکور بالاتر همراهی می‌کند. اما افزایش BMI ارتباطی با افزایش ریسک سرطان پروستات و افزایش نمره گلیسون ندارد.