اثر تمرینات تناوبی بر بیان PEPCK در سلول‌های کبدی، گلوکز و انسولین در رت‌های چاق دیابتی

Abstract

هدف:مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان PEPCK در بافت کبد همچنین گلوکز و انسولین در رت های چاق دیابتی نوع 2 و مقایسه با گروه چاق غیر دیابتی انجام گرفت. روش ها: 28 سر رت نر ویستار 10 هفته ای(20 ± 220 گرم) بواسطه 6 هفته رژیم غذایی پرچرب چاق شدند. سپس 14 رت توسط تزریق درون صفاقی STZ (30 mg/Kg) دیابتی نوع 2 شدند. نهایتا رت های مورد مطالعه در 4 گروه(7 = n): 1) چاق کنترل، 2) چاق تناوبی، 3) دیابتی کنترل، 4) دیابتی تناوبی تقسیم شدند. گروه های تناوبی برای مدت 6 هفته در تمرینات تناوبی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 10 تکرار دویدن 40 ثانیه ای روی تریدمیل با فواصل استراحتی 2 دقیقه ای (استراحت فعال) بین تکرارها شرکت نمودند. نهایتا 48 ساعت پس از آخرین جلسه، سطوح ناشتایی گلوکز، انسولین، بیان PEPCKدر بافت کبد در هر 4 گروه اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها:در مقایسه با گروه های کنترل، تمرینات تناوبی در رت های دیابتی و غیر دیابتی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا منجر شد. تمرینات تناوبی همچنین به افزایش انسولین سرم نسبت به گروه کنترل دیابتی وکاهش در بیانPEPCK نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر شد. نتیجه گیری: بهبود گلوکز در پاسخ به تمرینات تناوبی در رت های دیابتی نوع 2 احتمالا ریشه در افزایش انسولین و افزایش در بیان PEPCK کبدی دارد. اندازه گیری فعالیت یا بیان دیگر آنزیم های کبدی جهت نتیجه گیری کلی پیشنهاد می شود.