ناامیدی و نگرش ناکارآمد در کودکان تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران در سال 1400

Abstract

زمینه و هدف یکی از مشکلاتی که کودکان را در جوامع درحال توسعه تهدید می‌کند، موضوع کار کودکان است، در کودکان کار شاخص‌های امید به آینده نسبت به سایر همسالان کمتر بوده است. علاوه‌براین کارکردن در کودکان می‌تواند بر رشد و عملکرد شناختی کودکان تأثیر منفی بگذارد. این مطالعه با هدف تعیین ناامیدی و نگرش ناکارآمد در کودکان کار شهر تهران در سال 1400انجام شد. روش بررسی نوع پژوهش حاضر توصیفی‌ مقطعی بود. جامعه پژوهش حاضر شامل کودکان و نوجوانان کار 10 تا 18 ساله تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران بود. تعداد 247 نفر از افراد به روش نمونه‌گیری مستمر وارد مطالعه شدند که این فرایند به‌مدت 8 ماه و از فروردین ‌ماه تا آبان سال 1400 طول کشید . ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسش‌نامه اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس نگرش ناکارآمد کودکان د.الساندرو و بورتون و پرسش‌نامه ناامیدی کودکان (CHS) کازدین (1986) بود. داده‌های گردآوری‌شده با استفاده از روش‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف‌معیار و فراوانی و درصد) و آمار استنباطی آزمون‌ها تحلیل واریانس، تی مستقل و ضریب هبستگی پیرسون و با سطح اطمینان 95 درصد با نسخه 16 نرم افزار SPSS تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها نتایج نشان داد که میانگین ناامیدی (2/60± 5/78 ) با انحراف معیار در سطح مطلوب بود، در بین ابعاد ناامیدی، میانگین نمره بعد انتظارات آینده (1/87±3/87) در ناامیدی بیشتر از بعد شادکامی (1/39±2/00) بوده است. میانگین نگرش ناکارآمد در مطالعه،74/11±96/16 بوده است. ناامیدی تنها با وضعیت کار کودکان مورد پژوهش ارتباط معنادار آماری داشته است (0/029=P). بین نگرش ناکارآمد و ناامیدی کودکان کار همبستگی معنا‌دار آماری وجود نداشت (P>0/050). ناامیدی تنها با وضعیت کار کودکان مورد پژوهش ارتباط معنا‌دار آماری داشته است (0/029=P)، نتیجه‌گیری توصیه می‌شود مطالعات مداخله‌ای با هدف ارتقای بعد انتظارات آینده ناامیدی کودکان صورت گیرد و در مداخلات آینده به کودکان کار که تحت سرپرستی سایرین غیر از پدر و مادر هستند، تمرکز ویژه‌ای شود. باتوجه‌به فقدان ارتباط معنا‌دار بین نگرش ناکارآمد و ناامیدی کودکان تحت حمایت مراکز کودکان کار جنوب شهر تهران پیشنهاد می‌شود، متغیرهای میانجی و مداخله‌گر مورد پژوهش قرار گیرد.