بررسی میزان تاثیر سطح اشباع اکسیژن وریدی و فشار نسبی اکسیژن بر بهبودی رتینوپاتی نارسی

Abstract

سابقه و هدف: رتینوپاتی نارسی (Retinopathy of Prematurity= ROP)، به عنوان یک بیماری وازوپرولیفراتیو شبکیه، از رشد ناکامل سیستم تنفسی نوزادان نارس تأثیر می‌پذیرد. از آنجائیکه نوزادان نارسی که مبتلا به ROP هستند، سطح کمتری از فشار نسبی اکسیژن (PO2) را دارند، در این پژوهش به بررسی اثر PO2 و میزان اشباع اکسیژن وریدی در پاسخ به درمان بیماران ROP پرداخته شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر (از سال 99-1389) در مرکز مراقب‌های ویژه نوزادان بیمارستان آیت‌ اله روحانی بابل بر روی 502 نوزاد نارس (کمتر از 34 هفته بارداری و با وزن هنگام تولد کمتر از 2500 گرم) انجام شد. تشخیص ROP و تعیین شدت و ناحیه، توسط پزشک افتالمولوژیست بر مبنای شاخص ICROP در روز نخست تولد صورت پذیرفت. داده‌های مربوط به PO2 و اشباع اکسیژن وریدی از پرونده بیماران جمع آوری شد. پس از دریافت درمان استاندارد برای ROP، بیماران مجدد در دو گروه کاملاً درمان شده و سایر بیماران (شامل بهبودی نسبی، بدون تغییر و پیشرفت بیماری) از نظر تاثیر PO2 و میزان اشباع اکسیژن در کاهش یا افزایش شدت (I تا IV) و ناحیه (I، II، III) بررسی و مقایسه شدند. یافته‌ها: از 502 نوزاد مورد بررسی، 193 نفر دارای شدت (I)، 232 نفر دارای شدت (II)، 76 نفر دارای شدت (III) و 1 نفر دارای شدت (IV) بیماری و 55 نفر دارای ناحیه (I)، 245 نفر دارای ناحیه (II) و 202 نفر دارای ناحیه (III) بودند. میانگین سطح PO2 و اشباع اکسیژن بین دو گروه بیماران کاملاً درمان ‌شده و سایر بیماران تفاوت معنی‌داری از لحاظ آماری نداشت. میانگین سطح PO2 و اشباع اکسیژن بین سه گروه افراد با بهبودی نسبی، افراد بدون تغییر و افراد دارای پیشرفت بیماری، تفاوت معنی‌داری از لحاظ آماری نداشت. همچنین، میزان PO2 و اشباع اکسیژن وریدی ارتباطی با تغییر شدت و ناحیه در بیماران مبتلا به ROP ندارد. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که کمبود اکسیژن در ایجاد ROP موثر بوده و اکسیژن درمانی نقشی موثر در درمان بیماران ROP دارد ولی میزان اکسیژن در بدو تشخیص ROP ارتباطی با روند درمان ROP ندارد.