ارزیابی سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس و ارتباط آن با شدت بیماری

Abstract

سابقه و هدف: در حال حاضر ارتباط لپتین با بیماری پسوریازیس بحث ‌برانگیز است. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس و ارتباط آن با شدت بیماری است. مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، سطح سرمی لپتین در 40 بیمار مبتلا به پسوریازیس و 40 فرد سالم که ازنظر سن و جنس با بیماران همسان شده بودند به روش ساندویج الایزا اندازه‌گیری شد. شدت بیماری پسوریازیس با مقیاس PASI ارزیابی گردید و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نگارش 16 تجزیه‌وتحلیل آماری شده‌است. یافته‌ها: از 40 بیمار، 35 نفر (87/5 %) مبتلا به پسوریازیس پلاکی، سه نفر مبتلا به (7/5 %)palmoplantar، یک نفر مبتلا به پسوریازیس اریترودرمیک و یک نفر دیگر به نوع پوسچولار مبتلا بودند. میانگین شدت بیماری بر اساس مقیاس PASI برابر 10/2 با دامنه 0/8 تا 39/9 بود. بیشترین محل درگیری به ترتیب عبارت بودند از درگیری ژنرالیزه (27/5 %)، اندام‌های فوقانی و تحتانی باهم (20%) اندام تحتانی به‌تنهایی (15%)، تنه و اندام تحتانی (15%). میانگین سطح سرمی لپتین در گروه بیماران بیشتر از گروه کنترل بود (16/3 ± 19/2 نانوگرم بر میلی‌لیتر در برابر 16/1 ± 15/5) (0/227= P). ارتباط بین لپتین و شاخص توده بدنی در هر دو گروه مثبت و معنی‌دار بود. ارتباط معنی‌داری بین شدت و مدت بیماری با لپتین در گروه مورد یافت نشد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد که سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس مانند بیشتر مطالعات انجام‌شده بالاتر از افراد سالم است و در افراد چاق این تفاوت بیشتر از افراد با وزن نرمال است.