اثربخشی تحریک الکتریکی فراجمجمهای با جریان متناوب بر بازداری و تکانشگری در افراد وابسته به نیکوتین
(ندگان)پدیدآور
قاسمی, سید عبدالکریمغنایی چمن آباد, علیحسینی, سید روح اللهمهدی نیا, امیر محمدتیموری, زهرهعباس زاده, سجاد
نوع مدرک
Textپژوهشي
زبان مدرک
فارسیچکیده
زمینه مداخلات تکنولوژیک همانند تحریک الکتریکی مغز ممکن است در فرایندهای شناختی و شخصیتی افراد وابسته به مواد همانند وابستگی به نیکوتین اثرگذار باشد.
هدف هدف از انجام این مطالعه بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی فراجمجمهای با جریان متناوب در فرکانس آلفا، بر بازداری و تکانشگری افراد وابسته به نیکوتین بود.
روشها طرح پژوهش در این مطالعه نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل و شم بود. ۳۰ نفر افراد وابسته به نیکوتین واجد شرایط از شهرستان مشهد و با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنیها بهصورت تصادفی به ۳ گروه ۱۰ نفره تقسیم شدند. گروه اول تحریک را در ۸ جلسه ۲۰ دقیقهای و در ناحیه پیشپیشانی خلفی جانبی دریافت کردند. گروه دوم به شکل شم تحریک شده و گروه سوم بهصورت کنترل هیچ تحریکی دریافت نکردند. دادههای این مطالعه توسط تکلیف برو-نرو و پرسشنامه بارت (۱۹۹۵) جمعآوری شدند. بعد از ۸ جلسه بازداری و تکانشگری افراد ارزیابی شدند و نتایج با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره ارزیابی شدند. همچنین بعد از ۲ ماه، بازداری افراد توسط روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر، ارزیابی شد.
یافتهها اثربخشی مداخله تحریک جریان متناوب الکتریکی براساس موج آلفا بر بازداری در کوتاهمدت و بلندمدت بهطور معناداری در گروه آزمایش با گروههای دیگر متفاوت بود (0/001=P). تفاوت معناداری بین این ۳ گروه در تکانشگری وجود نداشت (0/7=P).
نتیجهگیری مداخله تحریک جریان متناوب الکتریکی براساس موج آلفا برافزایش بازداری در کوتاهمدت و بلندمدت در افراد وابسته به نیکوتین مؤثر است. درنتیجه این روش ممکن است در آینده با پژوهشهای بیشتر برای افزایش بازداری افراد وابسته به نیکوتین استفاده شود. این روش بر تکانشگری افراد وابسته به نیکوتین مؤثر است و باعث کاهش تکانشگری افراد وابسته به نیکوتین شد، اما اثر معناداری ندارد. این نتیجهگیریها نیازمند بررسیها و آزمایشات بیشتر است.
کلید واژگان
بازداریمهار پاسخ
تحریک فراجمجمهای متناوب الکتریکی
تکانشگری
قشر پیشانی خلفی جانبی
عمومى
شماره نشریه
2تاریخ نشر
2023-06-011402-03-11
ناشر
دانشگاه علوم پزشکی گیلانسازمان پدید آورنده
گروه روانشناسی شناختی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
گروه علوم شناختی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران.
پژوهشگر مرکز تحقیقات فناوریهای همگرا (NBIC)، دانشکده روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
شاپا
2008-40482008-4056



