بررسی عوامل خطر در خروج بدون برنامه‌ریزی لوله تراشه در بیماران بزرگ‌سال بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان شهید بهشتی قم در سال ۱۴۰۰

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: خارج شدن بدون برنامه لوله تراشه از معیارهای کیفی مراقبت بیماران در بخش مراقبت‌های ویژه بوده و می‌تواند منجر به عوارض جبران‌ناپذیر شود. هدف از این پژوهش، بررسی عوامل خطرساز در خروج بدون برنامه‌ریزی لوله تراشه در بیماران بزرگ‌سال بستری‌شده در بخش مراقبت ویژه عمومی بیمارستان شهید بهشتی دانشگاه علوم پزشکی قم در سال ۱۴۰۰ بود. مواد و روش کار: این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی گذشته‌نگر در سال 1400 انجام شد. جامعه آماری شامل تمام بیماران (۱۷۴۱ نفر) با سن بالاتر از 18 سال بستری در بخش مراقبت‌های ویژه که خروج لوله تراشه بدون برنامه‌ریزی داشتند، بود. در این مطالعه از چک‌لیست محقق ساخته خارج کردن لوله تراشه استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 از طریق آزمون‌های توصیفی و رگرسیون انجام شد و سطح معنی‌داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها: 33/18درصد بیماران خروج بدون برنامه لوله تراشه داشتند. متوسط سن آن‌ها 54/6 ± 62/54 و سطح هوشیاری آن‌ها 07/2±54/10 بود. همچنین 06/72درصد بیماران بی‌قرار بودند. متغیرهای سن، حجم کار پرستار، سطح هوشیاری، بی‌قراری، سابقه مصرف مواد، بروز دلیریوم پس از بستری در ICU در خروج لوله تراشه بدون برنامه‌ریزی نقش داشت. در بررسی عوارض، بیشترین عارضه مربوط به آسپیراسیون و سپس آسیب به حنجره بود. بحث و نتیجه‌گیری: خارج کردن لوله تراشه برنامه‌ریزی نشده در بیماران بخش‌های داخلی نسبت به بیماران بخش جراحی بیشتر است. همچنین در افراد مسن، افراد با سابقه مصرف مواد مخدر، عدم تناسب بین تعداد بیماران و تعداد پرستاران بیشتر دیده می‌شود، اما ارتباطی با جنسیت بیمار ندارد.