تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین برخی از شاخص‌های آنژیوژنزی در بافت قلب موش‌های صحرایی همراه با سندروم ترک مورفین

Abstract

مقدمه: ورزش یک رویه درمانی در افراد معتاد است، هر چند سازوکارهای فیزیولوژیک آن به خوبی روشن نیست. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و اندوستاتین در بافت قلب موش‌های صحرایی نر همراه با سندروم ترک مورفین بود. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی از 32 سر موش صحرایی نر استفاده شد که به صورت تصادفی در 4 گروه 8 تایی: کنترل سالم (HC)، تمرین استقامتی (ET)، کنترل مورفین (CM) و مورفین+ تمرین استقامتی (M.ET) تقسیم شدند. دو گروه ترک مورفین توسط مورفین سولفات 4/0 میلی‌گرم/میلی‌لیتر به مدت 21 روز معتاد شدند. گروه‌های تمرین 8 هفته دویدن روی نوارگردان را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موش‌ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. سطوح پروتئین شاخص‌های این مطالعه توسط کیت‌های الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه آنالیز شدند. یافته ­ها: نتایج این مطالعه به طور معنی‌دار کاهش سطوح VEGF (001/0P<) و افزایش ES (001/0P<) را در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم نشان داد. همچنین افزایش سطوح VEGF (014/0 (P= و کاهش ES (026/0P=) در گروه مورفین تمرین در مقایسه با گروه کنترل مورفین تفاوت معنی‌داری را نشان می دهد. بحث و نتیجه ­گیری: تمرین استقامتی ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در پارامترهای آنژیوژنز و متابولیکی مربوط به مورفین مفید باشد که در بازتوانی افراد معتاد باید در نظر گرفته شود.