مطالعه ی سینتیکی مهار پراکسیداز توسط برخی محرک های گزانتینی

Abstract

گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) در غلظت‌های کم، در تنظیم مسیرهای درون سلولی چون بیان ژن نقش مهمی دارند. درحالی‌که غلظت‌های بالای آن‌ها، با ایجاد استرس اکسیداتیو و آسیب به ماکرومولکول‌های حیاتی در پاتوژنز بسیاری از بیماری‌های مهم دخیل هستند. هر سـلول بـرای خنثی نمودن مقادیر بالای ROS ها از یک سیستم دفاعی آنتی‌اکسیدانی استفاده می‌کند. پراکسیداز به عنوان یک آنزیم آنتی‌اکسیدانی مهم، اکسیداسیون سوبستراهای مختلف را با استفاده از هیدروژن پراکسید که یک گونه فعال اکسیژنی است، کاتالیز می‌کند. ازآنجاکه کافئین و تئوبرومین روزانه به طور گسترده استفاده می‌شوند و غلظت مصرفی آن‌ها بر فعالیت بسیاری از آنزیم‌ها تأثیر دارد. ازاین‌رو، در تحقیق حاضر اثر مهاری این متیل‌گزانتین‌ها بر فعالیت پراکسیداز بررسی شده است. فعالیت پراکسیداز به روش کینتیک توسط اسپکتروفتومتر در طول موج 510 نانومتر به مدت 3 دقیقه، ازطریق دنبال کردن جذب محصول رنگی ناشی از اکسایش 4-آمینوآنتی‌پیرین درحضور و عدم حضور کافئین و تئوبرومین اندازه‌گیری می‌شود. دراین مطالعه مشاهده شد، که هر دو ترکیب بر فعالیت پراکسیداز اثری مهاری دارند و مقادیر IC50 برای تئوبرومین و کافئین به ترتیب 50/0 و 60/0 میلی‌مولار تعیین شد. علاوه‌براین، مقادیر Km و Vmax، نارقابتی بودن مکانیسم مهار برای هر دو مهارکننده را تأیید می‌کند. همچنین مقدار Ki، برای تئوبرومین و کافئین به ترتیب 03/0 و 08/0 میلی‌مولار تعیین شد. درنتیجه، تئوبرومین در مقایسه با کافئین، به دلیل داشتن مقادیر کمتر IC50 و Ki، دارای قدرت مهار بالاتر و تمایل اتصال بیشتری به کمپلکس آنزیم - سوبسترا است. بنابراین، چنین استنباط می‌شود که تئوبرومین اثر مهاری قوی‌تری بر فعالیت پراکسیداز دارد.