ارتباط سطوح فعالیت بدنی، اضطراب کرونا و شاخص‌های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی بین زنان فعال و غیرفعال در دوران پاندمی کرونا

Abstract

زمینه و اهداف: فعالیت بدنی به روش‌های مختلف می‌‌تواند در ارتقای سلامت روانی و جسمانی افراد نقش داشته باشد. هدف پژوهش حاضر یافتن ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی، اضطراب ناشی از کرونا و شاخص‌های وابسته به سلامتی در بین دانشجویان فعال و غیرفعال بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع همبستگی و علی- مقایسه است. جامعه‌ آماری این پژوهش شامل کلیه‌ دختران دانشجو در دانشگاه فرهنگیان مشهد، پردیس شهید هاشمی نژاد (655 نفر) در سال تحصیلی1399-1400 بود که از بین آنها تعداد 247 دانشجوی دختر به طور تصادفی انتخاب شدند. ارزیابی اضطراب بیماری کرونا، سطح فعالیت بدنی مرتبط با شغل و ورزش و اوقات فراغت، شاخص‌های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی و شیوع ابتلا به کرونا انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دانشجویان فعال و غیرفعال در خصوص اضطراب کرونا و سطوح فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). نتایج همبستگی نشان داد در بین اضطراب کرونا و سطح فعالیت بدنی رابطه معناداری وجود دارد (001/0=p). نتایج رگرسیونی خطی نشان داد فعالیت بدنی وابسته به ورزش افراد پیش‌بینی کننده اضطراب کرونا است (003/0=p). ولی فعالیت بدنی شغلی و اوقات فراغت نمی‌‌تواند پیش‌بینی کننده اضطراب کرونا باشد. نتیجه‌گیری بر اساس نتایج این پژوهش می‌‌توان گفت که به ویژه در شرایط خاص مانند همه‌گیری بیماری کرونا، فعالیت بدنی و ورزش منظم می‌‌تواند در کاهش میزان اضطراب در افراد اثر داشته باشد و سبب ارتقاء سلامت روانی و جسمانی شود.