مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی طرحواره‌محور، هیجان‌مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق در زوجین آستانه طلاق خانواده‌های نظامی

Abstract

زمینه و اهداف: پیامدهای ناگوار ناشی از پدیده طلاق ضرورت انجام پژوهش جهت یافتن اثربخش‌ترین شیوه‌های علمی پیشگیری و کاهش آن را توجیه می‌کند از این‌رو پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی طرح‌واره‌محور (ST)، هیجان‌مدار (EFT) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش میل به طلاق زوجین در آستانه طلاق در خانواده‌های نظامی انجام گرفت. روش بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش‌آزمون–پس‌آزمون با مرحله پیگیری بود. از میان تمامی زوجین مراجعه‌کننده به یکی از مراکز مشاوره تحت قرارداد نیروهای مسلح در سال 1۳99، 60 زوج (گروه‌های ST، EFT، ACT و کنترل؛ 15 زوج در هر گروه) به روش نمونه‌گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه‌های آزمایش 10 جلسه در جلسات درمان شرکت کردند. ابزار پژوهش، پرسشنامه میل به طلاق (روزبلت، جانسون و مارو) بود که زوج‌های هر سه گروه در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری، آن را تکمیل کردند. داده‌های پژوهش حاضر با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد هر سه شیوه زوج‌‌درمانی در کاهش میزان میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق به‌صورت معنی‌داری اثربخش بودند و بالاترین میزان اثربخشی به ترتیب متعلق به زوج‌درمانی EFT با ضریب اتای 976/0، ST با ضریب اتای 963/0 و نهایتاً ACT با ضریب اتای 927/0 بود. نتیجه‌گیری: از مداخلات زوج درمانی می‌توان در راستای مداخلات بالینی و درمانی برای کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق استفاده کرد.