تاثیر یک دوره تمرین فزآینده بر فیبروز کاردیومیوسیت‌ها در رت‌های نر نژاد ویستار دیابتی شده با استرپتوزوسین

Abstract

مقدمه: اثرات مثبت فعالیت ورزشی بر بیماری دیابت و عوارض ناشی از آن همواره رو به افزایش است. بنابراین هدف این پژوهش، تاثیر یک دوره تمرین فزآینده بر فیبروز کاردیومیوسیت‌ها در رت‌های نر نژاد ویستار دیابتی با استرپتوزوسین بود. مواد و روش ها: نمونه آماری این پژوهش تجربی، شامل 40 سر رت نر نژاد ویستار (8-6 هفته ای) با وزن 200 تا 250 گرم بود که در شرایط یکسانی نگهداری شدند که به طور تصادفی به چهار گروه دیابت (10=n)، سالم (10=n)، دیابت+ورزش (10=n) و سالم+ورزش (10=n) تقسیم شدند. گروه دیابت+ورزش و سالم+ورزش به مدت 6 هفته، و 5 روز در هفته (30 جلسه) تقسیم شدند برخی از گروه‌ها در یک برنامه فعالیت استقامتی (دویدن روی نوار گردان) شرکت کردند. 48 ساعت پس از اتمام پروتکل، رت‌ها بیهوش و تحت شرایط استریل بافت قلب آن‌ها برای ارزیابی بیان ژن‌های TGF-β و کلاژن جدا شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی و نرم افزار spss-26 با سطح معناداری کمتر از 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: یافته‌های این مطالعه نشان داد که پس از پایان پروتکل، تغییر معنی‌داری در وزن، گلوکز خون، میزان ژن فاکتور رشدی تغییر شکل دهنده بتا (TGF-β) میوکارد (001/0 P₌) و میزان رسوب کلاژن میوکارد (001/0 P₌) رت ها مشاهده شد. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که شش هفته فعالیت استقامتی می‌تواند بر میزان ژن TGF-β و رسوب کلاژن تارهای قلب موش‌های نر نژاد ویستار اثر معنی‌داری داشته باشد.