بررسی ارتباط تیپ‌های شبانه روزی و نوبت کاری با فرسودگی شغلی در پرستاران در بخش‌های مراقبت از بیماران مبتلا به کرونا

Abstract

مقدمه: فرسودگی شغلی منجربه نتایج جسمی و روانشناختی نامناسب و نهایتا ترک شغل بخصوص در زمان بحران های سلامت جامعه و پاندمی بیماری های مسری همچون کرونا است . از طرفی شیفت های چرخشی یکی از مهمترین عواملی استرس زا در مشاغل با نوبت کاری است در این مشاغل سیکل خواب و بیداری تحت تاثیر قرار می گیرد و تیپ های شبانه روزی صبحگاهی / عصرگاهی که از ویژگی های فردی است ارتباط مستقیمی با این سیکل دارد روش کار: این پژوهش به‌صورت مقطعی، از نوع همبستگی- توصیفی بود که تعداد 130 نفر از پرستاران شاغل در بخش های بیماران مبتلا به کوید- 19 بیمارستان خرم آباد به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و براساس معیار ورود به مطالعه واردشدند. شرکت کنندگان فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه صبحگاهی– عصرگاهی (MEQ) پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلچ را تکمیل کردند داده‌های جمع‌آوری‌شده، توسط نرم‌افزار آماری SPSS، نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: اکثر نمونه ها زن و میانگین و انحراف معیار سنی آنان 60/8±75/36 سال بود. نتایج نشان داد که میانگین نمره فراوانی و شدت فرسودگی در بعد خستگی هیجانی ( به ترتیب 30/12±77/27 و 59/8±82/32) و در ابعادشخصیت زدایی (88/4±64/15 و 22/7±05/19) در حد بالا و در بعد موفقیت یا کامیابی شخصی 14/5±58/24 و 61/10±98/32) در حد متوسط بود. نتایج ارتباط معناداری بین ابعاد فراوانی و شدت فرسودگی شغلی پرستاران با تیپ شبانه روزی آنان نشان نداد اما میانگین امتیاز ابعاد فراوانی و شدت فرسودگی شغلی در پرستارانی که انطباق شیفت کاری و تیپ شبانه روزی نداشتند بطور معناداری بیشتر از پرستارانی بود که این انطباق را داشتند(P<0.05). نتیجه گیری: در این مطالعه پرستاران در بخش مراقبت از بیماران کرونا دارای سطح بالایی از فرسودگی شغلی بودند و عدم انطباق نوبت کاری با تیپ شبانه روزی همراه با فرسودگی شغلی بیشتر در پرستاران بود. بنابراین پیشنهاد می شود در زمان چینش نوبت کاری به انطباق تیپ شبانه روزی آنان بخصوص در بحرانهای سلامت جامعه و شیوع پاندمی بیماری های خاص که همراه با افزایش فشار کاری پرستاران است توجه شود.