ارتباط اینترلوکین 17 بزاقی با بیماری پریودنتیت و دیابت: یک مطالعه‌ ی مورد- شاهدی

Abstract

مقدمه: پریودنتیت یک بیماری التهابی چند عاملی است که با تشکیل پلاک میکروبی آغاز می‌شود و گسترش و شدت آن با حضور بیماری‌هایی نظیر دیابت ارتباط دارد. با توجه به ارتباط بین آسیب بافتی و تغییرات سطوح سایتوکاین‌ها، در این مطالعه به ارزیابی سطوح اینترلوکین ـ بزاقی بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن و بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پرداخته شد. مواد و روش‌ها: مطالعه بر روی 80 نمونه بزاق از چهار گروه 20 نفره از بیماران؛ شامل مبتلا به پریودنتیت و فاقد دیابت، مبتلا به دیابت و دارای پریودنتیت، مبتلا به دیابت و فاقد پریودنتیت و گروه شاهد سالم فاقد پریودنتیت، انجام شد. شرکت‌کنندگان از بین مراجعین بخش پریودنتولوژی دانشکده دندان‌پزشکی و مرکز دیابت دانشگاه علوم پزشکی اهواز انتخاب شدند. غلظت اینترلوکین- 17 با استفاده از روش الایزا انجام شد. داده‌‌ها با استفاده از تحلیل واریانس و آزمون توکی بررسی شدند. ارتباط بین شاخص‌های بالینی با میزان هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) و غلظت اینترلوکین-17 توسط آزمون همبستگی اسپیرمن ارزیابی شد. یافته‌ها: کمترین غلظت اینترلوکین-17 در افراد سالم فاقد بیماری پریودنتال و بیشترین در بیماران مبتلا به دیابت دارای پریودنتیت مشاهده شد (به ترتیب 1/3±1/5 و 1/2±4/5 پیکوگرم بر میلی‌لیتر). سطح بزاقی اینترلوکین در افراد سالم فاقد دیابت با گروه‌های دیگر اختلاف معنی‌دار داشت. مقایسه غلظت اینترلوکین-17 در گروه‌های مبتلا به دیابت کنترل نشده با گروه فاقد دیابت و دیابت کنترل شده اختلاف معنی‌داری را نشان داد (به ترتیب 0/001> P و 0/001=P). بین شاخص‌های بالینی و میزانHbA1C با غلظتIL -17 ارتباط مستقیم وجود داشت. نتیجه‌گیری: همراهی بیماری پریودنتال با دیابت سبب افزایش غلظت اینترلوکین-17 می‌شود، که می‌تواند تاثیر منفی در کنترل قند بیماران داشته باشد. بنابراین پایش و درمان بیماری پریودنتال، که ماهیت التهابی مزمن دارد، برای بیماران مبتلا به دیابت توصیه می‌گردد.